امروزه سازمانها در چارچوب مدیریت دولتي نوین در جهت رقابت جهاني، تولید و فراهم آوردن محصولات و خدمات با كیفیت و بهرهبرداري و بهكارگیري نیروي كار متنوع، خودشان را از طریق فرآیندهاي مهندسي مجدد، ساختاردهي مجدد،كوچكسازي و برون سپاري بازسازي كرده اند. اما این تحولات باعث تغییر قرارداد رواني، روابط استخدامي و گذار از استخدام همیشگي به استخدام قراردادي شده است كه از نظر كاركنان، امنیت شغلي آنان را به خطر انداخته است. قابلیت استخدام مفهومي است كه براي مواجهه با عدم امنیت شغلي در استخدام مطرح شده است. بهعبارتي بهعنوان جایگزین امنیت شغلي است .بنابراین، این مقاله به دنبال پاسخ به این سؤال است: عوامل سازماني مؤثر بر قابلیت استخدام كاركنان در سازمانهاي دولتي كدامند؟ پژوهش حاضر پیمایشي مبتني بر روش همبستگي با استفاده از انتخاب نمونه است و حجم نمونه براساس روش نمونهگیري طبقه بندي 12سازمان و تعداد نمونه 450 نفر است. نتایج پژوهش بیانگر آن است كه عوامل سازماني: آموزش و توسعه،ارزیابي عملكرد و ارتقا، جابهجایي و انتقال بر قابلیت استخدام كاركنان مؤثرند اما متأسفانه وضعیت این عوامل در سازمانهاي دولتي استان تهران مناسب نیست .